-Burada her şey yavaş, sade ve gerçek. -Ne süs var, ne gösteriş… Sadece doğa, toprak, emek ve ben. -Diyetsiz Yaşam Çiftliği, bir “iş” değil; kendime dönüş yolculuğumun meyvesi. -Burada hiçbir şey dayatmayla yapılmıyor. -Ne yiyeceğimi, ne kadar çalışacağımı, ne zaman duracağımı artık sistem değil — ben belirliyorum. -Sabah toprak kokusuyla uyanıyorum. -Hayvanlar, bitkiler, gökyüzü, rüzgâr… -Hepsi bana aynı şeyi hatırlatıyor:
Yaşam bir görev değil, bir deneyim.
-Burada kimse “diyet” yapmıyor. -Lakin herkes doyuyor — doğaya, sevgiye, sade bir yaşama. -Toprakla uğraşmak, ekmek yapmak, nefes almak, sessizliği dinlemek… -Bunlar sadece eylemler değil, insanın özünü hatırlama yolları. -Diyetsiz Yaşam Çiftliği, “bedel ödemeden yaşamanın” mümkün olduğunu kanıtlayan bir alan. -Burada öğrenilen şey, ne yenileceği değil;nasıl hissedileceği, nasıl yaşanacağı.
Her şeyin ortasında ben varım tek başıma, ama eksiksiz.
Yoruluyorum, öğreniyorum, üretiyorum, büyüyorum.
İnsan beyninin ne kadar güçlü olduğunu her gün yeniden görüyorum.
İstedikçe, inandıkça, yeterli olduğumu hatırlıyorum.
Bu çiftlik, “yapamadıklarını” değil, kendi gücünü hatırladığında neleri yapabileceğini göstermek için var.
Burası sadece bir yer değil;bir duruş, bir yaşam biçimi, bir özgürlük manifestosu.
